Przed wiekami, tam, gdzie obecnie położone jest miasteczko Wronki, stał zamek bogatego rycerza. Wielmoża ów miał śliczną córkę, którą nadzwyczaj kochał. Była ona wielką dumą ojca.
Władcą dóbr, sąsiadujących z jego majętnościami, był inny rycerz. Ubiegał się on o rękę pięknej dziedziczki, ale stary ojciec odmówił mu córki. Wiedział bowiem, że człowiek ten jest wyjątkowo złym panem. Pewnej nocy rozgniewany odrzuceniem swatów sąsiad napadł na zamek i zdobył go w wyniku szturmu. Następnie podpalił budowlę, zamordował starego ojca, a córkę chciał siłą uprowadzić. Ale dziewczyna, ujrzawszy zabitego rodzica, otruła zbrodniarza i samą siebie.
Spośród wszystkich mieszkańców zamku tylko jeden dworzanin uszedł z życiem. On to właśnie na pamiątkę tragicznego zdarzenia w pobliżu pozostałych ruin założył osadę. Nadał jej miano Wrona, ponieważ jego pan miał wronę w herbie. Dopiero później utrwaliła się nazwa Wronki.