Historia » Pradzieje miasta

PRADZIEJE MIASTA

1. Pierwsze ślady osad ludzkich
Najstarsze ślady pobytu człowieka w okolicy Wronek pochodzą ze środkowej epoki kamienia (mezolit). W Borku, na lewym brzegu Warty, znaleziono w ziemi igiełkowate grociki do strzał, wykonane z kamienia polnego.
W pobliżu znaleziono naczynia ręcznie lepione. W znaczniejszej odległości od tych wykopalisk znaleziono topór kamienny o spłaszczonym obuchu. Narzędzia te są typowe dla młodszej epoki kamienia zwanej neolitem, przypadającej na okres między 4200 a 1700 lat p.n.e.
W roku 1928 odkryto na Stróżkach 13 grobów, które zawierały różne naczynia i przystawki. Liczba przystawek w kształcie mis, czerpaków, kubków była różna od 6 do 36 w jednym grobie.
Wykopaliska te należą do kultury łużyckiej, przydającej na 1200-400 lat p.n.e. Ludność tej kultury wykazuje dalszy stopień rozwoju. Głównym jej zajęciem staje się rolnictwo i hodowla.
Podczas robót ziemnych przy zakładaniu nowego toru kolejowego w roku 1949 odkryto 5 grobów uformowanych w rodzaj skrzyń z ciosanych kamieni, w których znajdowały się popielnice kształtu jajowatego z taśmowymi uchami. Archeologowie zaliczyli to zjawisko do kultury pomorskiej (ok. 400 – 100 lat p.n.e.).

2. Gród we Wronkach we wczesnym średniowieczu (wiek VI – XII n.e.)
Okres od VI do połowy X wieku n.e. nazywa się okresem przedpiastowskim. Plemiona słowiańskie zamieszkałe wówczas na naszych ziemiach prowadzą nadal gospodarkę samowystarczalną. Głównym ich zajęciem jest uprawa roli systemem sprzężajnym przy użyciu wołów i koni. Ludność zamieszkuje niewielkie osady.
Gród był ośrodkiem administracyjnym, skąd wychodziły zarządzenia na całą okolicę. Nie znamy dokładnego miejsca położenia grodu we Wronkach. Istniał on przypuszczalnie w pobliżu rzeki Warty na terenie dzisiejszego śródmieścia. Jego budowę możemy odtworzyć jedynie w oparciu o znajomość innych grodów w okolicy.
Wyglądały one następująco:
Gród znajdował się na miejscu wywyższonym, nadającym się do obrony. Część nie osłonięta rzeką otoczona była palisadą z kołków drewnianych i umocowana wałem ziemnym. Niewielka przestrzeń wewnętrzna obejmowała dom mieszkalny grodzierżcy, zabudowania dla załogi i budynki gospodarskie. Szczupłość miejsca w grodzie spowodowała, że poza jego murami powstały zabudowania zewnętrzne, tworzące podgrodzie.
Rozmiary podgrodzia przekraczały kilkakrotnie powierzchnię grodu. Na zewnątrz wałów znajdowało się targowisko. Spotykali się tam ludzie z grodu i podgrodzia z mieszkańcami okolicznych wsi i wymieniali wyroby rzemieślnicze na produkty rolnicze i hodowlane.
Niektórzy badacze próbowali określić kształt dawnej osady we Wronkach. Według nich rozplanowanie podgrodzia przypomina osadę owalnicowo – czworoboczną. Układ ten można jeszcze dziś zaobserwować. Jego granice wytyczają ulice: Rzeczna, Garncarska, Spokojna, Plac Wolności i ulica Kościuszki. Od strony północnej osadę zamykała Warta. Teren ten tworzył pewnego rodzaju wyspę otoczoną Wartą, a z pozostałych stron – rowami i przekopami. Jeden z tych rowów biegł wzdłuż ulicy Kościuszki, pozostawiając do naszych czasów ślad w postaci głębokiego parowu.

Na podstawie książki Czesława Grota „Wronki od czasów najdawniejszych do 1945”

Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.